donderdag 30 augustus 2012

Libel: Gast aan tafel


Een Steenrode Heidelibel  heeft zijn intrek in mijn tuin genomen. Niet dat hij ( of is het misschien toch een zij?) toestemming gevraagd heeft, dat niet, maar hij gedraagt zich netjes en dus heb ik het maar goed gevonden.
‘s Morgens maakt hij een paar rondjes boven de tuin, warmt even op op de randen van de vijver, om daarna te vertrekken en uren later pas weer terug te komen.

In ruil voor zijn aanwezigheid in mijn tuin, mag ik hem af en toe op de foto zetten. Geduldig poseert hij voor me totdat ik de belichting en achtergronden van alle kanten bekeken heb en de meest gunstige voor hem heb uitgezocht zodat hij goed tot zijn recht komt.

Het is een soort kost en inwoning geworden, want af en toe eet hij ook gezellig een hapje mee. Vanaf de schutting bestudeert hij of er iets te eten is om daarna roerloos op een tak te gaan zitten wachten. Vandaag stond er “vlieg” op het menu. Zijn waardering voor het eten stel ik op prijs. De vlieg was in no time weg, dus zal hij wel lekker geweest zijn. Met verbazing heb ik toegekeken en ondertussen deze foto’s gemaakt. Van mij mag hij nog even blijven.

Is er al iets te eten?
Volledige concentratie.....



.....en dan....hebbes. Die vlieg is binnen.








Allemaal bedankt voor jullie leuke reacties op mijn vorige blog "Goudgele akkers". Ik stel dat erg op prijs.  Thanks to all my friends abroad for their spontaneous and nice comments on my last blog.

Groetjes, Joke

vrijdag 24 augustus 2012

Goudgele akkers


Door het warme weer van de laatste week kleurde het rijpende graan de akkers rondom mijn huis snel goudgeel. Je kon er dan ook op wachten dat er spoedig geoogst zou gaan worden. Nog een paar warme dagen en dan....

Elk jaar opnieuw kan ik enorm genieten van het zien van die velden. Ze herinneren mij aan een kinderboekje uit mijn jeugd “Het wegje in het koren” van Van der Hulst, waarin twee kinderen in de korenvelden klaprozen gaan plukken voor hun jarige vader, het koren plat trappen en een boze boer achter hen aan krijgen. Met rode wangen van spanning las ik het als kind. Tegenwoordig zou het te braaf zijn, denk ik. En alhoewel de klaprozen niet meer tussen het koren staan, zie je ze hier en daar nog wel aan de randen van de velden.







Toen wij afgelopen zaterdag en zondag vanwege de hitte de koelte opzochten, waren veel boeren met het hele gezin bezig om de graanoogst binnen te halen. Zodra het graan gedorst is, worden er van de stelen strobalen gemaakt. Soms grote, die met een heftruck op de kar gelegd worden, soms ook kleine die de mannen zelf op de kar stapelen. Vaak bestuurt de vrouw de tractor en als er eens een baaltje op de verkeerde plek ligt, pakt ze die ook nog even op.

Al fotograferend heb ik met be- en verwondering naar ze gekeken en deze blog draag ik dan ook op aan al die mannen en vrouwen die dit zware werk doen.





Tijdens het dorsen van het graan worden de stengels tegelijkertijd in rijen op het veld klaar gelegd, zodat die later tot strobalen geperst kunnen worden.


De kleine balen worden met een liftje naar boven getransporteerd, waarna de mannen, die op de kar staan, ze stapelen. Je moet hier geen hoogtevrees voor hebben, want de karren worden hoog opgeladen. Bovendien moet je vertrouwen in je eigen stapelkunst hebben, want alles ligt tijdens het stapelen los op de kar.



Deze baal lag buiten de grijparm die voorop de tractor zit. Die arm moet er voor zorgen dat de balen in een rechte lijn liggen, zodat ze precies bij het liftje uitkomen als de tractor er langs rijdt..












Nog even een touw er omheen en er is weer een kar klaar. Op het moment dat ik dit fotografeerde was het zes uur 's avonds, bloedheet en het veld was nog niet leeg. Volgende kar dan maar!


Allemaal bedankt voor jullie leuke reacties op mijn vorige blog "Libellen zoeken". Ik stel dat erg op prijs. Vandaag dus even een hele andere serie. Ondertussen zag ik dat de kieviten en de grauwe ganzen zich al weer verzamelen om oefenvluchten te maken. Thanks to all my friends abroad for their spontaneous and nice comments on my last blog.

Groetjes, Joke


vrijdag 17 augustus 2012

Libellen zoeken


In mijn tuin had ik al diverse opnamen van veel voorkomende soorten libellen en juffers gemaakt, maar ik wilde ook eens wat andere soorten fotograferen.

Vlakbij mijn huis ligt natuurgebied De Haeck (Woerdense Verlaat). Dat leek een goede optie. Het gebied, dat je zomers ook dagelijks met een fluisterboot op zonne-energie vanuit Noorden (naast de RK-kerk) kunt bereiken, is het jachtgebied van de buizerd. Langs de wandelroutes zouden veel libellen te vinden moeten zijn. Wat er verkeerd was die dag weet ik niet, maar op de ochtend dat mijn man en ik er waren was er geen libel of juffer te vinden. Wel werden we welkom geheten door de buizerd. Hij scheerde over een dichtbij gelegen weiland. Maar toen ik de camera had ingesteld, was de buizerd echter gevlogen. Enigszins teleurgesteld over de fotografische buit, zijn we na een paar uur huiswaarts gekeerd. Het werd ook veel te warm om langer te blijven. Een andere keer nog maar eens proberen, want het is er prachtig.

Toen ik ’s middags bij een brede sloot vlakbij huis ging kijken, zag ik een prachtig paringswiel van juffers. De andere opnamen maakte ik in mijn tuin. Deze serie was voor mij meteen een oefening in het creëren van betere achtergronden. Onder de foto's wilde ik de namen nog vermelden. Maar na enige tijd zoeken op internet ben ik daar mee opgehouden. Ze lijken allemaal op elkaar en ik had niet alle details gefotografeerd.  Ik sta open voor jullie ideeën over die namen. (Greet gaf in haar reactie een aantal namen. Ralph de rest. Bedankt, Greet en Ralph!)


Lantaarntje

Houtpantserjuffer

Houtpantserjuffer

Houtpantserjuffer

Paardenbijter

Paringswiel van Lantaarntjes

Steenrode Heidelibel
Tenslotte heb ik me nog even creatief uitgeleefd.

Houtpantserjuffer

Steenrode Heidelibel

Steenrode Heidelibel

Allemaal bedankt voor jullie leuke reacties op mijn vorige blog "Gouden moment". Ik stel dat erg op prijs. Thanks to all my friends abroad for their spontaneous and nice comments on my last blog.

Groetjes, Joke

zaterdag 11 augustus 2012

Gouden moment


Van de week was ik in mijn tuin bezig om uitgebloeide planten af te knippen. Plotseling vloog er iets tussen de stelen van het zojuist afgeknipte Bijenkorfje (Prunella grandiflora) uit. Iets van goud. Het “vliegende goud” bleek een klein vlindertje te zijn, waarvan de vleugels in het zonlicht van goud leken. Ongelooflijk mooi.

Ik had het beestje niet eerder gezien. Na enig zoekwerk in mijn vlinderboek en op internet bleek het een Koperuiltje (Diachrysia chrysitis) te zijn. Chrysitis, las ik op internet, komt van het Griekse "khrusitis" en betekent "lijkend op goud" en daarmee is niets teveel gezegd. Het is een veel voorkomende nachtvlinder van zo'n 35 mm, die waarschijnlijk ruw uit zijn slaap is gewekt toen ik zijn slaapplaats, de Prunella, afknipte. Aangezien hij nu toch wakker was heb ik ‘m op de afgeknipte bloemen gelokt, zodat ik wat foto’s van ‘m kon maken. Maar wat is het toch moeilijk om dat wat je met je ogen ziet exact zo op de foto te krijgen. En dan vooral die gouden glans. Daarbij kwam dat het stevig waaide, zodat scherp stellen op zich al een kunst was en dat de zon regelmatig achter de wolken verdween en de gouden glans meenam.

Uiteindelijk ben ik met onderstaande foto's redelijk tevreden.











Allemaal bedankt voor jullie leuke reacties op mijn vorige blog "Zonsondergang in De Groene Jonker". Ik stel dat erg op prijs. Thanks to all my friends abroad for their spontaneous and nice comments on my last blog.

Groetjes, Joke

maandag 6 augustus 2012

Zonsondergang in De Groene Jonker


Lang hebben we op zomerweer moeten wachten en ook op mooie zonsondergangen. Eén van mijn wensen was nog altijd om een zonsondergang in De Groene Jonker (natuurgebied bij Zevenhoven/Nieuwkoop) mee te maken. Toen we die prachtige zomerdagen kregen heb ik daar dankbaar gebruik van gemaakt om mijn wens in vervulling te laten gaan.

Om negen uur ’s avonds vertrok ik op één van die dagen voor het schouwspel van huis. Het is niet ver en ik had de dag daarvoor gezien dat de zon om ongeveer half tien zou ondergaan. Eénmaal in De Groene Jonker aangekomen zocht ik een mooi plekje met vrij uitzicht over het hele gebied. Ik verwonderde me er ondertussen over dat ik daar met niet meer dan vijf anderen stond te genieten.

Of ik het me verbeeldde weet ik niet, maar het leek net of de ganzen intussen minder luidruchtig waren geworden. Alsof ook zij wisten dat de natuur tot rust ging komen. Terwijl de zon langzaam onderging, kleurde de omgeving zacht oranje. Een tapijt van late zonnestralen verbond de oevers van de plassen met elkaar. Hoog boven me in de oranje/roze gekleurde hemel kwetterden honderden vogels. Ze vlogen rakelings voor de zon langs. Met het geluid van een forse windvlaag streken ze met zijn allen vlak voor me in de rietpollen neer. Het gedempte kwetteren van de vogels werd één met de stilte van het rietlandschap.

Boven de horizon was de zon nu nog net te zien. Even voelde ik me “Alice in Wonderland”. Toen ging de zon onder en werd de betovering verbroken. Met tegenzin stapte ik terug in de werkelijkheid. In mijn camera waren de beelden van deze onuitwisbare indruk opgeslagen. Samen met mijn verhaal hoop ik dat ze een klein beetje de sfeer kunnen overbrengen, waarvan ik zo genoten heb.













Allemaal bedankt voor jullie leuke reacties op mijn vorige blog "Spinrag". Ik stel dat erg op prijs. Inmiddels heb ik niet alleen al veel "herfstspinnen" in de tuin, maar zelfs paddenstoelen heb ik er alweer gezien. De zomer (?) duurt toch nog 47 dagen......

Thanks to all my friends abroad for their spontaneous and nice comments on my last blog.

Groetjes, Joke


woensdag 1 augustus 2012

Spinrag


Door het aanhoudende slechte weer tot half juli heeft de natuur zeker het idee opgevat dat het nu herfst is. Overal in de tuin zijn spinnen bezig om webben te maken, net zoals ze dat in de herfst doen. Het liefst maken ze die over de tuinpaden, zodat je ’s morgens -als je nog niet helemaal wakker bent- met je hoofd tegen de webben aanloopt. Ik heb daar een behoorlijke hekel aan. Gewapend met een bezem, die ik met de bezem omhoog voor me uit houd, zorg ik er meestal zo snel mogelijk voor dat de paden vrij zijn.

Van de week was ik daar ook mee bezig, toen mijn oog op een web viel waarvan het zonlicht de ragfijne draden prachtig belichtte. De spin mocht nog even blijven totdat ik het subtiele van zijn levenswerk met de camera had vastgelegd.

Ondertussen zag ik ook nog een vriendje van hem bezig om een nieuw web in een van mijn vaste planten te maken. De spin van het eerste web had inmiddels een vliegje gevangen, dat hij zorgvuldig aan het inweven was. Nog zo’n onverwachts fotomoment, waarvan ik dankbaar gebruik maakte. Daarna heb ik de tuinpaden spinvrij gemaakt en moesten de spinnen overnieuw beginnen. Sorry, jongens!














Allemaal bedankt voor jullie leuke reacties op mijn vorige blog "Ooievaarskinderen: Mam, is vliegen eng". Ik stel dat erg op prijs. Thanks to all my friends abroad for their spontaneous and nice comments on my last blog.

Groetjes, Joke